ДЕКАРБОНИЗАЦИЈА, ДАЛИ Е МОЖНА И КАКО ДО НЕА?

Честопати меѓу креаторите на политики и креаторите на мислење се создава дилема дека мора да направиме избор помеѓу справување со климатските промени и да имаме силна економија; справување со климатските промени и овозможување развој на посиромашните нации; справување со климатските промени и постоење на безбеден енергетски систем. Но, тоа не е секогаш баш така.

Јапонија, Холандија и Сингапур се лидери во градењето одбрана од зголемувањето на нивото на морето. Точно, приходите по глава на жител на овие нации се над 20 пати повисоки од оние во Индија на пример, но за жал, климатските промени не прават разлика помеѓу приходите на земјите. Напротив, посиромашните нации плаќаат повисока цена за тоа во смрт и уништување.

Ова го покажува проектот „Deep Decarbonization Pathways“, колаборативна глобална иницијатива за истражување, која ги опфаќа 16-те најголеми економии. Она што се појавува е слика за голема разновидност во спецификитекарактеристиките, но и заеднички увид, дека декарбонизацијата е сепак можна, истовремено прилагодувајќи го економскиот раст и растот на населението. БДП во овие сценарија расте за 250 проценти од 2010 до 2050 година, додека емисиите на јаглерод диоксид се намалуваат на околу два тона по лице во најамбициозните сценарија, што е еквивалентно на 87 проценти намалување на вкупниот однос на јаглерод диоксид во однос на БДП (или интензитет на емисии на економиите) и 62 проценти намалување на емисиите по глава на жител.

Декарбонизацијата во енергетскиот сектор, клучот за ниска јаглеродна трансформација на светската економија, вклучува три столба:

Енергетска ефикасност: Подобрување на енергетската ефикасност на производите и процесите и подобрување на сèвкупната енергетска продуктивност со префрлување на активности што не бараат многу енергија. Ваквите промени честопати можат да плаќаат за себе, иако треба да се надминат пречките за спроведување.

Декарбонизирање на електрична енергија и горива: Намалување на содржината на јаглерод во сите трансформирани енергии, како што се електрична енергија, топлина, течности и гасови. Во електроенергетскиот сектор, ова значи замена на јагленот, како и на гасот и нафтата, со обновлива енергија (како што се хидро, ветер, соларна и геотермална) или нуклеарна енергија. Фосилните горива со зафаќање и складирање на јаглерод исто така може да имаат улога. Биогоривата и синтетичките горива без јаглерод исто така имаат важна улога, особено во транспортот. Што само по себе претставува голем еконосмки потфат дури и за најсилните економии.

Електризирање и вклучување на гориво: Замена на директната употреба на фосилни горива со електрична енергија без јаглерод; на пример, во греење на просторот, електрични возила и индустриски процеси и префрлување на горива со помали емисии.

Дилемата е дали традиционалниот модел на развој и индустријализација е интензивен на ресурси и енергија. За секое лице што живее во развиена економија, има повеќе од четири кои живеат во земји кои сè уште се во процес на градење на нивните индустрии и инфраструктура. Големото мнозинство на луѓе во светот се стреми кон стилови на живот кои се материјално поинтензивни, се стремат кон нивоа на домување, патувања и општа материјална удобност што се вообичаени во богатите земји.

Токму тоа ги отвара најголемите прашања, процесот на декарбонизација е скап и речиси невозможен за некои земји. Истиот ќе повлече структурни менувања во процесот на производство , што неминовно ќе доведе до губење на работни места, потреба од преквалификација на голем број на работници и генерално зголемување на јазот на социјални разлики помеѓу населението. Па прашањето останува како да се овозможи лесна транзиција на помалку моќните држави да се приклучат во оваа нова ера на декарбонизација. Едно е јасно, а тоа е дека оваа трансформација се случува и ќе се случува, водена од фундаменталната и непобитна желба за подобар живот, што за повеќето луѓе вклучува поголема потрошувачка на материјал. Но, ако идниот развој се одвива во стариот начин на индустриски развој, тогаш климатските промени ќе го загрозат идниот глобален економски просперитет.

Ова го покажува проектот Deep Decarbonization Pathways, колаборативна глобална иницијатива за истражување, која ги опфаќа 16-те најголеми економии. Она што се појавува е слика за голема разновидност во спецификитекарактеристиките, но и заеднички увид, дека декарбонизацијата е сепак можна, истовремено прилагодувајќи го економскиот раст и растот на населението. БДП во овие сценарија расте за 250 проценти од 2010 до 2050 година, додека емисиите на јаглерод диоксид се намалуваат на околу два тона по лице во најамбициозните сценарија, што е еквивалентно на 87 проценти намалување на вкупниот однос на јаглерод диоксид во однос на БДП (или интензитет на емисии на економиите) и 62 проценти намалување на емисиите по глава на жител. Декарбонизацијата во енергетскиот сектор, клучот за ниска јаглеродна трансформација на светската економија, вклучува три столба:

Со ветувањата што земјите ги дадоа според Парискиот климатски договор, глобалните емисии ќе продолжат да растат бавно до околу 2030 година, а потоа ќе се намалуваат постепено. Иако ќе бидат потребни многу поголеми активности за исфрлање на јаглеродот од енергетските и индустриските системи до стапка која ќе го ограничи глобалното затоплување на два степени или помалку. Дилемата е дали традиционалниот модел на развој и индустријализација е интензивен на ресурси и енергија. За секое лице што живее во развиена економија, има повеќе од четири кои живеат во земји кои сè уште се во процес на градење на нивните индустрии и инфраструктура. Големото мнозинство на луѓе во светот се стреми кон стилови на живот кои се материјално поинтензивни, се стремат кон нивоа на домување, патувања и општа материјална удобност што се вообичаени во богатите земји.